dodaq — is. 1. Ağız kənarlarını təşkil edən iki mütəhərrik dəri damar büküklərindən hər biri. Adamın iki dodağı olur. Alt dodaq. Üst dodaq. Nazik dodaq. – <Əhməd:> Qara saçları, eşqlə dolu uzun kirpikli gözləri, ərəbi burnu, hamısından artıq gözəl… … Azərbaycan dilinin izahlı lüğəti
dil — 1. is. 1. anat. İnsan və onurğalı heyvanların ağız boşluğunda olub, qidanın çeynənilib udulmasına kömək edən və onun dadını bildirən, insanda isə, əlavə olaraq, danışıq səslərinin əmələ gəlməsində iştirak edən orqan. Dillə dadmaq. Dili ilə… … Azərbaycan dilinin izahlı lüğəti
ab — is. <fars.> klas. 1. Su. Abi bəqa – bax abi həyat. Abi heyvan(i) – bax abihəyat. Əzib ləli qatıb abi heyvana; Qənd ilə yoğurub dil dodaq çəkib. Q. Z.. Abihəyat – həyat suyu, dirilik suyu (əfsanələrə görə, guya zülmətdə bir çeşmənin suyu… … Azərbaycan dilinin izahlı lüğəti
içmək — f. 1. Maye bir şeyi udmaq. Su içmək. Dərman içmək. Şərbət içmək. – Yarım saata kimi ağalar və xanımlar çay içməyə və söhbətə məşğul oldular. C. M.. Stol üstündəki qrafindən stəkana su töküb içdim. A. Ş.. // Məc. mənada. Yar ki yara həsrət ilə… … Azərbaycan dilinin izahlı lüğəti
ləhcə — is. <ər.> 1. dilç. Ümumi dialekt xüsusiyyətlərinə malik olan hər hansı bir dilin yerli şivələr qrupu; dialekt. 2. köhn. Dil mənasında. Məcnunu deyərlər əhli idrak; Əşarı lətifü ləhcəsi pak. F.. Qaş qara, göz piyalə, dişləri dür, püstə… … Azərbaycan dilinin izahlı lüğəti
qarsmaq — f. məh. bax qarsalamaq. Yerdən qalxan alov adamın üz gözünü qarsır, ağızda dil quruyur, dodaq cadar cadar olub partlayırdı. S. R.. Alov burula burula ətrafı qarsır. Ə. Vəl … Azərbaycan dilinin izahlı lüğəti
üz — is. 1. İnsan başının qabaq hissəsi; surət, sifət, çöhrə, sima. Üzünün ifadəsi. Qəşəng üz. – Mərcan bəy diqqətlə Kərbəlayı Qubadın üzünə baxır. Ü. H.. <Qızın> yumru, gözəl üzü və yanaqları açıq sərin havada qızarmışdı. M. İ.. // Heyvan… … Azərbaycan dilinin izahlı lüğəti
